Η περίφημα ατάκα του Γκάρι Λίνεκερ πως «το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα με 22 παίκτες που κλωτσούν την μπάλα και στο τέλος κερδίζουν πάντοτε οι Γερμανοί» είχε μία μεγάλη δόση αλήθεια για πολλές δεκαετίες. Ο λόγος που στην σύγχρονη εποχή αυτό έχει αλλάξει είναι κυρίως διότι στην εθνική Γερμανίας δεν αγωνίζονται πολλοί... Γερμανοί.
Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του περί πολυπολιτισμικότητας, ιθαγένειας και συμμετοχής παικτών σε εθνικές ομάδες. Η πραγματικότητα όμως είναι μία. Αυτό που έκανε τα «πάντσερ» να ξεχωρίζουν σε μεγάλο βαθμό από άλλες εθνικές ομάδες δεν ήταν η ποιότητα και το ταλέντο των ποδοσφαιριστών αλλά το πάθος για την φανέλα και η υπεράσπιση της εθνικής υπερηφάνειας μέσω ενός αγώνα ποδοσφαίρου. Η Γερμανία επέλεξε εδώ και αρκετά χρόνια να επιτρέψει την συμμετοχή στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ποδοσφαιριστών που είτε μεγάλωσαν σε γερμανικό έδαφος αλλά έχουν γονείς-μετανάστες από διάφορες χώρες του πλανήτη είτε απλά ανδρώθηκαν ποδοσφαιρικά στην Μπουντεσλίγκα.
Όσο και να εθελοτυφλούν κάποιοι στις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτή η επιλογή σε μία εθνική ομάδα, υπάρχουν πολλά παραδείγματα που δείχνουν τι μπορεί να συμβεί. Προσωπικά θεωρώ αδύνατο παίκτες όπως οι Μουσιάλα, Γκνάμπρι, Μουκόκο, Αντεγέμι, Μπέλα-Κότσαπ κ.ά. να βγάλουν στον αγωνιστικό χώρο το ίδιο πάθος με ποδοσφαιριστές που δόξασαν στο παρελθόν, μακρινό και πρόσφατο, την εθνική Γερμανίας όπως οι Ματέους, Φέλερ, Γκερντ Μίλερ και πάρα πολλοί άλλοι.
Απόψε λοιπόν η Γερμανία καλείται να βγάλει ψυχή και πάθος ώστε να αποφύγει πιθανό πρόωρο αποκλεισμό στο Παγκόσμιο Κύπελλο και δεν πιστεύω ότι θα τα καταφέρει. Η Ισπανία έδειξε μέρος των μεγάλων δυνατοτήτων της απέναντι στην Κόστα Ρίκα και παρότι δεν είναι το ίδιο ισχυρή όπως η περίφημα ομάδα που σάρωσε τα πάντα από το 2008 έως και το 2012, είναι ένα βήμα μπροστά από την αντίπαλό της.
Πρόταση πονταρίσματος
