Τρία ματς από τρεις διαφορετικές ηπείρους σήμερα στη στήλη.
ΑΛ ΧΙΛΑΛ – ΑΛ ΑΧΛΙ
Σαουδική Αραβία. Η τελευταία φορά που η Αλ Χιλάλ νίκησε εντός έδρας είναι στις 6 Νοεμβρίου! Θα μου πεις, δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα, δύο αγώνες έπαιξε όλους κι όλους εκεί. Τι αγώνες, όμως… Ξεκινάει να παίξει με την Αλ Νασρ, το υποτιθέμενο ντέρμπι κορυφής, φαίνεται ότι πάει για περίπατο (2-0 στο 18’ με δύο γκολ του Γκομίς), χαλαρώνει μετά και τρώει δύο σ’ ένα πεντάλεπτο (73’, 78’). Πάει την άλλη εβδομάδα να παίξει με την Αλ Χαζμ, ένα ματς-ψωμοτύρι γι’ αυτήν, πάλι προηγείται σχετικά νωρίς (18’, πάλι Γκομίς), χαλάρωση και… ανατροπή μεγατόνων, με το ματς να λήγει 1-2!
Άμα τριτώσει το κακό, ξέρετε, οι σεϊχηδες εν έχουν και πολλή υπομονή. Το ξέρει αυτό ο Ζεσούς, οπότε περιμένω την ομάδα πολύ πιο σοβαρή σήμερα. Αν συμβεί αυτό, δεν υπάρχει ομάδα στη χώρα για να αντιμετωπίσει την Αλ Χιλάλ. Σημειωτέον ότι και η Αλ Αχλί, παρ’ ότι αξιολογότατη, δεν είναι στα καλύτερά της, δεν έχει νικήσει στα τέσσερα τελευταία επίσημα ματς της.
ΑΛ ΜΟΚΑΒΛΟΥΝ – ΑΛ ΙΤΙΧΑΝΤ
Αίγυπτος. Την Αλ Μοκαβλούν μπορεί να τη βρείτε σε κάποιες πλατφόρμες και με το αγγλικό της όνομα «Άραμπ Κοντράκτορς», που σημαίνει Άραβες εργολάβοι. Μια από τις διαχρονικά καλές «ιδιωτικές» ομάδες της Αιγύπτου (απ’ αυτές, δηλαδή, που δεν εκπροσωπούν στρατιωτικές ή δημόσιες υπηρεσίες), ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 για να μετάσχει σε πρωταθλήματα επιχειρήσεων, αλλά ο ιδρυτής της, ο Οσμάν Αχμέντ Οσμάν, την έκανε σύντομα επαγγελματική.
Αν και άνθρωπος του ιδιωτικού τομέα, ο Οσμάν είναι μια θρυλική φιγούρα στην πρόσφατη αιγυπτιακή ιστορία. Και μόνο που πρωταγωνίστησε στην κατασκευή του φράγματος του Ασουάν, μιας κολοσσιαίας κατασκευής που άλλαξε τη ζωή εκατομμυρίων συμπατριωτών του, φτάνει και περισσεύει. Την ομάδα του την καμάρωσε στην Α’ κατηγορία, όμως πανηγύρισε μαζί της μόνο έναν τίτλο πρωταθλητή, το 1983. Η Αλ Μοκαβλούν είναι από τις σπάνιες εκείνες ομάδες που έχουν περισσότερους διεθνείς τίτλους από εγχώριους, έχει κατακτήσει τρία κύπελλα κυπελλούχων Αφρικής!
Ξεφύγαμε. Όλη αυτή η εισαγωγή έγινε για να πούμε ότι η Αλ Μοκαβλούν, παρ’ ότι συμπαθής ομάδα, δεν έχει κόσμο. Του λέγανε πολλά χρόνια του Οσμάν να μεταφέρει την έδρα στην Ισμαηλία, την πόλη που γεννήθηκε, αλλά αυτός αρνήθηκε πεισματικά. Προτιμούσε το Κάιρο. Εκεί πού να τα βάλεις με την δημοφιλία της Αλ Αχλί και της Ζάμαλεκ; Παρ’ ότι έχει ιδιόκτητο γήπεδο 35.000 θέσεων, είναι ζήτημα αν μαζεύει 2.000-3.000 θεατές στους αγώνες της εκτός από τις «μεγάλες».
Παρ’ όλα αυτά, η Αλ Μοκαβλούν έχει φοβερή αποτελεσματικότητα το τελευταίο δίμηνο, με πέντε συνεχόμενες νίκες (τρεις εκ των οποίων εντός). Η τελευταία έγινε εντός με την Πετροτζέτ (3-0), άρα αυτό το ματς είναι το δεύτερο συνεχόμενο εντός. Καμπανάκι νούμερο ένα! Το δεύτερο καμπανάκι είναι η παράδοση. Η Αλ Ιτιχάντ από την Αλεξάνδρεια δυσκολεύει παραδοσιακά τους «εργολάβους». Μάλιστα τα τελευταία οκτώ χρόνια η Αλ Μοκαβλούν έχει νικήσει μόνο δύο φορές, εκτελώντας κάθε φορά από δύο (εύστοχα) πέναλτι!
Είναι προφανές ότι η αξία βρίσκεται στο Χ2.
ΒΙΣΛΑ ΚΡΑΚΟΒΙΑΣ – ΛΕΧ ΠΟΖΝΑΝ
Πολωνία. Το’ χω σταμπάρει το ματς από την «εξάρα» της Λεχ την περασμένη Κυριακή. Μιλάμε για μαγική εικόνα. Στο πρώτο ημίχρονο θα έπρεπε να χάνει από την ουραγό, με κάποιο μαγικό τρόπο βρέθηκε μπροστά με 2-0 και στο δεύτερο πήρε μπρος. Δεν ξέρω αν ο Ναβάβκα έχει δώσει περαιτέρω ηρεμία, ωστόσο πρόκειται για μια ομάδα με πολύ εύθραυστη ψυχολογία. Φάσεις μπορεί να της φτιάξει ο καθένας, και φυσικά έχει την ποιότητα από το κέντρο και μπροστά να κάνει γκολ.
Η Βίσλα γενικά είναι μια απρόβλεπτη ομάδα, εκεί που την περιμένεις χάλια, πετάει κι εκεί που περιμένεις παπάδες, σέρνεται. Εδώ ελπίζω οι ειδήσεις από το διοικητικό κομμάτι (συμφωνία προ των πυλών για να αναλάβει οικονομικά την ομάδα η βασιλική οικογένεια της… Καμπότζης!) να πείσουν τους παίκτες ότι αξίζει λίγο παραπάνω τρέξιμο στο τελευταίο τους ματς για το 2018. Πάμε με το αμφίσκορο εδώ.
Πρόταση πονταρίσματος
